Rozdział 6

I przybywam z kolejnym rozdziałem. W którejś z wcześniejszych notatek wspominałam o pewnym planie na rozdział VI. Ale niestety natchnienie przyszło i kazało mi zmienić kilka rzeczy. Mam nadzieję, że na lepsze, choć niestety opóźni się spotkanie Hermiony i Draco. Do spotkania dojdzie w VIII rozdziale, co pewnie nie każdemu się spodoba.  Ale co zrobić. Nie każdy rozdział może być zabawny i ciekawy, muszą być również przejściowe i takie które będą miały swoje konsekwencje w przyszłości (co zobaczycie w VII). 

A teraz zapraszam do czytania. Następny rozdział za tydzień w weekend.

pozdrawiam

Sobotni poranek był ciężki dla Hermiony jak i jej przyjaciół. Śniadanie na kacu, choć już nie takim dużym jak po wstaniu z łóżka, bo udało jej się wlać troszkę eliksiru na kaca do dzbanka z wodą dla wszystkich towarzyszy, ale kac to kac. Na szczęście posiłek wpłynął dobrze na wszystkich, a ładna pogoda pozwoliła na zjedzenie go na tarasie. Delikatny wiatr i gorąca kawa sprawiły, że mieli znów energię do życia. Po śniadaniu, dziewczyna pokazała im siłownię, z czego panowie byli bardzo zadowolenia i już zapowiedzieli się na wspólne ćwiczenia. Sobota minęła szybko, wspólny obiad i popołudniowa herbata i każdy wrócił do siebie.

Tylko jedno nurtowało dziewczynę, pytanie przyjaciół odnośnie jej kolegów i koleżanek ze szkoły. Zastanawiali się kiedy będą mogli ich poznać. Dziewczyna wspominała im często o Harrym, Ginny i Ronie, ale jak miałaby ich przedstawić, gdy nikt nie wiedział kim ona jest tak naprawdę. Musiała podjąć decyzję i zdecydowała, że w poniedziałek powie Harremu wszystko o sobie i będzie musiała go zaprosić do siebie żeby poznał jej przyjaciół. Resztę soboty i niedzieli spędziła nad książkami i nauką animagii.

W poniedziałkowy poranek obudziła się koło 7 rano, więc postanowiła pójść pobiegać. Gdy wróciła dochodziła już 8 i nie miała za dużo czasu, szybka kąpiel, umycie włosów, potem za pomocą różdżki wysuszenie i ułożenie ich w koński ogon, delikatny makijaż i była już prawie gotowa. Jeszcze tylko odpowiedni strój. I tu zaczęły się problemy. Dziewczyna zastanawiała się co nałożyć, z jednej strony idzie na spotkanie z przyjacielem w jego domu a z drugiej spotkanie z dyrektorką. Postanowiła, że założy beżowy top, czarny żakiet, czarne spodnie, botki i torebkę. Do tego tylko kolczyki i zegarek i już była gotowa.

Po szybkim śniadaniu, wsiadła do samochodu, w GPS wpisała adres Harrego i z piskiem opon wyjechała z domu. Droga nie zajęła jej dużo czasu, mimo, że korki w centrum gdzie był apartament chłopaka były dosyć duże. Tak jak jej pisał wjechała do garażu powołując się na niego. Zaparkowała i szybko do windy na jak się dowiedziała wcześniej 8 piętro. Na piętrze tym były 3 mieszkania, zapukała w drzwi z cyferkami 46 i nawet się nie obejrzała jak była przytulana przez brata.

- Hermi, jak się za tobą stęskniłem, wchodź na salony. – mówiąc to przepuścił ją w drzwiach – mam nadzieję, że masz ochotę na kawę, bo właśnie zaparzyłem, ale może najpierw pokaże ci mieszkanie? Nawet nie wiesz, jak się cieszę z kupna go. W końcu mam moje miejsce na ziemi, tylko moje.

- Powoli Harry – uśmiechnęła się dziewczyna – mamy dużo czasu, dopiero koło 14 muszę wyjść od ciebie, żeby zdążyć do szkoły. Najpierw podaj kawę, a ja zwiedzę sobie twoje królestwo – mówiąc to, poklepała go po ramieniu i poszła przed siebie. Musiała przyznać, że apartament chłopaka był typowo męski. Dominowały szarości, granaty i czerń na szczęście pokoje były słoneczne i wszystko ze sobą współgrało. Trzy sypialnie z łazienkami, biuro, salon, kuchnia i jadalnia tworzyły miły kąt do życia, zwłaszcza dla osoby, która dużo pracowała. Wchodząc do salonu czekał na nią już Harry więc usiadła razem z nim na kanapie. W tle leciała delikatna muzyka.

- Hermiono, wspominałaś o spotkaniu w szkole. Powiedz mi po co się tam wybierasz?

- McGonagall napisała, żebym odebrała dyplom ukończenia, a że jestem samochodem, to muszę o 14 wyjść. Ale to nam wystarczy, taką mam nadzieję. Z tego co wiem ty już dawno odebrałeś swój, ale cóż musiałeś szybko mieć papiery do pracy, a ja musiałam tyle czekać

- To troszkę dziwnie

- Co jest dziwnego Harry?

- Dostałem w sobotę rano list od McGonagall i prosiła o przybycie również na 16, więc mam nadzieję, że będę mógł razem z tobą się zabrać?

- Oczywiście, ale uprzedzam kocham szybkość. Wybacz, że pytam, ale po co masz jechać?

- Tego to ja nie wiem, poprosiła o spotkanie, bez możliwości odmowy i to w sprawie służbowej. A co do szybkości to również ją kocham, chociaż co innego w samochodzie, co będzie czymś nowym, nawet nie pamiętam kiedy ostatni raz jechałem nim, ale latanie... to co innego, brakuje mi tych czasów. Ale Hermi opowiadaj co u ciebie? Jakie masz plany i co porabiasz teraz?

- Tak myślałam o prawie połączeniu tego czarodziejskiego z mugolskim, ale muszę się zapytać dyrektorki jak to wygląda w praktyce, a tak to cóż ostatnio spędzam jak najwięcej czasu z przyjaciółmi, którzy chcieliby ciebie poznać.

- Z chęcią się z nimi spotkam, tylko dlaczego posmutniałaś jak o tym wspomniałaś?

- Bo widzisz, jest pewna rzecz, o której ci nie mówiłam. Nikt w Hogwarcie o tym nie wie i troszkę się obawiam.

- Nie wierzę, że ty która stałaś przed obliczem Voldzia i reszty tej szalonej zgrai boisz się coś powiedzieć. Jesteś moją siostrą więc nie ma takiej rzeczy, przy której mógłbym być zły na ciebie.

- Jestem bogata

- Ja też jestem bogaty

- Nie Harry, ja jestem bogata, a ty jesteś dobrze ustawiony w życiu, mimo spadków i kasy za pokonanie. Ja oprócz kasy za pokonanie Voldzia, mam również spadek po dziadkach no i rodzice są bardzo bogaci. Mogę mieć wszystko. Co teraz myślisz o mnie? Mam nadzieję, że nie jesteś zły, że to była tajemnica.

- Miona, kochanie, oczywiście, że nie jestem na ciebie zły. I wiedziałem, że masz pieniądze. Pamiętaj, że mieszkałem u mugoli, gdzie ciotka lubiła różne marki, które widziałem też na twoich ubraniach. Zdawałem sobie z tego sprawę, ale jeśli ty nie robiłaś z tego problemu więc ja się nie wtrącałem. A zresztą nie powiesz mi że nazwisko Granger nie było mi znane od początku. Wydaje mi się, że każdy kto był w połowie mugolem wiedział, albo zdawał sobie sprawę z tego. Więc jak dla mnie wszystko jest ok. – mówiąc to wstał i przytulił dziewczynę, która wyglądała jakby miała się zaraz rozpłakać – a teraz kochanie nie płacz tylko opowiedz mi o swoich przyjaciołach, jeśli mam ich poznać to chciałbym wiedzieć kto jest kim

- Harry jesteś kochany, nawet nie wiesz jak mi łatwiej teraz. Naprawdę bałam się, że będziecie mnie postrzegać jak nie wiem np. Malfoya, który wszędzie podkreślał czego to on nie może

- Ale ty nie jesteś nim, jesteś dobrą, kochaną Hermioną, która na pierwszy plan stawia przyjaźń, a nie kto ile ma w skrytce

- Dziękuję. A jeśli chodzi o moich przyjaciół to jest ich piątka. Najstarszy jest Griffin ma 25 lat, zajmuje się finansami i wprowadził się właśnie na moją ulicę, później jest Paul, świetny chłopak i fotograf, taki typowy artysta, ale jest kochany. Celine jest śliczną blondynką, dziś wyleciała do Stanów, gdzie dostała rolę w serialu, ale wróci w tym tygodniu. No i na koniec Cambellowie Jasmin i Mark, nie wiem czy interesujesz się tenisem, ale w każdym bądź razie oboje grają zawodowo. Trudno jest opowiadać o nich, będziesz musiał ich poznać i to będzie najlepsze rozwiązanie.

- Cieszę się, że masz przyjaciół po za szkołą, ale powiedz oni wiedzą o magii?

- Nie i mam nadzieję, że nic nie wspomnisz o tym. Dlatego też tylko ty ich poznasz. Wyobrażasz sobie Rona wśród mugoli jakby miał zachować tajemnicę? Nawet wolę nie myśleć co by powiedział gdyby się tego dowiedział. Miałeś jakiś kontakt z nim? Mi napisał tylko krótką wiadomość, przez co jestem wściekła na niego

- Napisał mi jakieś głupoty, jakby nie chciał się niczym chwalić i chciał zataić wszystko. Ale za to Ginny mi napisała taki list, że nie zrozumiałem z niego niczego, tylko tyle, że chce zostać w Paryżu, bo kocha to miasto – na to zdanie oboje się uśmiechnęli

- Mi to samo napisała, czytając wiedziałam, że jest szczęśliwa, ale mam zamiar się z nią spotkać jak będzie w najbliższym czasie w Londynie czyli chyba w następny już weekend. Nie mogę się doczekać spotkania. Ale Harry my tu gadu gadu, a już jest 12. Za dwie godziny trzeba będzie się zbierać więc może pójdziemy na jakiś obiad wcześniej? Jak myślisz?

- Pomyślałem o tym i zamówiłem coś, powinni niedługo dostarczyć. Tu nie daleko jest chińska knajpka i mają naprawdę dobre jedzenie.

- To super. Harry jeśli możesz to zrób mi jakąś herbatę jeszcze dobrze?

- Jasne Miona.

Po kilku minutach dostarczono im obiad, który zjedli wspominając szkolne czasy. Po obiedzie zostało im jeszcze troszkę czasu, więc postanowili, że w Hogsmeade zajdą na kremowe, jeśli będą przed czasem. Zjechali do garażu i Harry zobaczył maleństwo dziewczyny

- Serio? Miona to twój samochód? Myślałem, że jako grzeczna, ułożona i dobra kobieta to będziesz mieć jakieś babskie auto, a to nie jest grzeczne auto to diabeł nie maszyna. Jest boski.

- To wsiadamy i pokaże ci co potrafi mój mały szatan.

Oboje wsiedli i wyjechali w stronę tunelu aportacyjnego.

- Muszę przyznać, że nieźle chodzi samochód. W ogóle nie czuje się prędkości.

- Prędkość poczujesz Harry, jak wyjedziemy na autostradę. Jak na razie jadę powoli.

- Powoli 100 km/h uważasz za powolna jazdę?

- Oczywiście daj mi kilka minut a zobaczysz co to znaczy prowadzić szatana

Droga do wioski zajęła im 2 godziny tak jak wspominała Hermiona. Udalo im się przyjechać po 15 więc zaszli do Trzech Mioteł na kremowe

- Witam Madame Rosmerto – przywitał się Harry – poprosimy 2 kremowe i coś do chrupania

- Oczywiście, zaraz podam

Miona i Harry usiedli przy jednym ze stolików. Po chwili przyniesiono im piwo i paluszki.

- Przez to wszystko nie miałam nawet czasu zapytać cię o tą całą sytuację, którą pisałeś mi w liście

- Zbytnio nie mogę ci o tym opowiadać, ale powiem ci tylko to co mogę i no oczywiście zero nazwisk, ok.?

- Poczekaj chwilę – dziewczyna wyjęła różdżkę, zrobiła lekki ruch nadgarstkiem i powiedziała - silere nos fecie*, dobra teraz możesz mówić

- Jak wiesz ciało ojca zostało znalezione w gruzach, a chłopaka i matki nigdzie nie ma. Wyobraź sobie, że zero kontaktu z nimi nie ma, nikt ich nie widział, ani nic nie słyszał. Co jest dziwne, chyba, że zostali porwani. Ale jeśli tak się stało to nic porywacze nie dostaną. Po wojnie niestety ale ich nazwisko straciło na szacunku, więc kilku aurorów doszło do wniosku, że na czas śledztwa trzeba zablokować im dojście do skrytki i nasz przełożony, a nawet sam minister się na to zgodził. Nakazał też powiadomić gobliny, że jeśli ktoś z nich się stawi do skrytki w banku, to mają wezwać odpowiednie służby. Podobno dla ich bezpieczeństwa wszystko robią.

- Zaczyna się robić ciekawie. Aż szkoda mi ich. Serio. Nie patrz tak na mnie jakbyś był zaskoczony. Nikomu nie życzę tego. Ojciec nie żyje, z nimi nie ma kontaktu, kasy nie mają i jak żyć teraz mają? I jeszcze kto zabił ich ojca i resztę osób. A wiadomo kim byli, te ciała?

- Jeszcze nie wszystkich, ale wszyscy mieli znak. Więc każdy z nich służył Lordowi.

- Nie uważasz, że to dziwne? Tyle osób w jednym miejscu?

- To jest dziwne, ale śledztwo trwa. A  teraz powinniśmy się zbierać i iść do zamku

- Masz rację. To co zbieramy się?

- Jasne

Oboje wstali i wyszli z pubu.

 *silere nos fecie- zaklęcia powodujące wyciszenie rozmowy w danym miejscu