Rozdział 8

            Przed Wami kolejny rozdział. Miałam lekkie opóźnienie, ze względu na pracę i niestety trudno było mi coś napisać. Ale wczoraj udało mi się i liczę na pozytywne komentarze. Przez cały tydzień nie miałam zbytnio na nic czas czasu, nawet na przeczytanie Waszych opowiadań, ale liczę na to, że w tym tygodniu nadrobię wszelkie zaległości. Jeśli chodzi o następny rozdział, to obawiam się, że dopiero za dwa tygodnie będzie. Zbyt mało czasu mam na przyjemności. Za to ten jest chwilowo najdłuższy z tych, które się pojawiły.

pozdrawiam

              McGonagall postawiła nas no cóż w trudnej sytuacji. Jedna chwila i niespodzianka, człowiek z którym jestem w stanie wojny od dobrych kilku lat ma u mnie zamieszkać. Teraz gdy wyszli z kominka i gdy patrzę na nich, widzę w ich oczach niepewność tak to chyba to się czai w ich stalowoszarych oczach. Widać po kobiecie zmęczenie i smutek, w końcu straciła męża, są bez domu. A Draco, trudno powiedzieć, bo szybko założył swoją maskę obojętności, ale niepewność była. Zgodziłam się więc teraz chyba nie ma już wyboru, dobrze, że Harry zgodził się zamieszkać ze mną, a raczej powinnam powiedzieć z nami. – rozmyślała Hermiona, w momencie gdy zobaczyła wychodzące towarzystwo z kominka.

- Witam profesorze, Pani Narcyzo, Draco – odezwała się po krótkiej chwili dziewczyna

- Dobrze, że już jesteście – powiedziała do nich McGonagall – odbyłam rozmowę z Hermioną i Harrym i postanowiliśmy, że zamieszkacie wszyscy razem. Niestety nie mam dziś za dużo czasu, ale w tym tygodniu jeszcze was odwiedzę, a jutro mam nadzieję, że ty Severusie odwiedzisz dom panny Granger

- Ależ naturalnie Minerwo – powiedział Snape z widocznym grymasem na twarzy.

- Pani dyrektor – odezwała się Miona – proszę tylko pamiętać, że tylko ja i dziś jeszcze dodam Harrego możemy was wpuścić na teren. Więc będziecie musieli poczekać aż po was wyjdę. A i najważniejsze ubrania, o panią pani profesor nie martwię się, ale pan, panie profesorze, proszę pamiętać, że będzie pan w domu gdzie są mugole… Mam nadzieję, że to nie będzie kłopot – dodała z uśmiechem

- Proszę uwierzyć panno Granger, że wiem jak mam wyglądać i jak się ubrać. Będę jutro w południe, mam nadzieję, że do tego czasu będziecie żyli – dodał Snape

- Jeśli wszystko jasne, to życzę wam dobrej drogi i powodzenia. – powiedziała McGonagall i wstała odprowadzając ich do drzwi

            Gdy wszyscy się pożegnali i wyszli z jej biura, Severus powiedział tylko jedno zdanie

- Mam nadzieję, że wiesz co robisz Minerwo – i wrócił kominkiem do swoich komnat.

            Reszta towarzystwa w milczeniu zeszła na dół. Każdy myślał i mówił sam do siebie o czymś innym. Draco zastanawiał się co takiego złego uczynił w swoim życiu, że jego karą będzie zamieszkanie z Granger i Potterem. Mimo, że musiał przyznać, że dziewczyna się wyrobiła to nadal była w 100% tylko mugolką i nikim więcej. Chociaż nie, uważał teraz też, że była jego całym złem, na jaki został skazany. Jak on ma wytrzymać z nią? A no i z Potterem, który do tego zajmował się sprawą jego ojca. Istny kataklizm. Jeśli to przetrwam to chyba będę ubiegać się o Order Merlina, za przeżycie z nimi. Ale z drugiej strony obiecał Severusowi, że będzie prawdziwym sobą. Ale chwila, chwila, co oznaczało, że mówiła, że w domu są mugole? Przecież jej rodzice wiedzą kim ona jest, czyżby mieszkali jeszcze z innymi ludźmi? To jak się mają wszyscy zmieścić w jednym domku. To jest chore jakieś.

            Narcyza natomiast mimo, że była nadal w żałobie i była smutna, to z drugiej strony zapaliła jej się w sercu jakaś iskierka nadziei na lepsze jutro. Wiedziała, że tylko dzięki Potterowi, ona i jej syn zostali uniewinnieni, musiała mu podziękować. Dzięki niemu dostali drugą szansę, ale postanowiła, że zrobi to jak zostaną sami. A do Granger, wiedziała, że jest wybitną czarownicą, mimo swojego pochodzenia. Co wg niej było dziwne, bo przecież taki umysł i moc mogą być tylko u tych którzy mają czystą krew, więc może jednak miała przodków czarodziei. I może nie będzie tak źle teraz. Ale czas pokaże.

            Hermiona miała najgorzej, jej myśli były tylko jedne jak wszyscy zareagują na wszystko. Z jednej strony nowi domownicy a z drugiej pełno przyjaciół, którzy przychodzą niespodziewanie. Będzie trzeba pomówić o tym z Malfoyami o pewnych zasadach. Tylko czy się na to zgodzą? Będzie ciężko.  

            Gdy zeszli do holu na parterze odezwała się Narcyza

- Panno Granger?

- Proszę mówić mi po imieniu.

- Dobrze, Hermiono jak się dostaniemy do twojego domu? Aportacja łączna? – zapytała się gdy już byli na zewnątrz zamku

- Nie, mam lepszy środek transportu. Nie wiedziałam, że będę z kimś wracać dlatego dziś przyjechałam samochodem i to właśnie nim wrócimy do Londynu. A o to i on – pokazała na samochód

- Czym jesteś? Co to niby jest? – zapytał się blond włosy chłopak – i niby jak chcesz dostać się do Londynu czymś innym niż pociąg lub aportacja?

- Proszę cię Malfoy nie udawaj głupiego jakbyś nie wiedział o czymś takim jak samochód. To najlepszy środek transportu jaki istnieje. Nie mówię już o tym, że z niektórymi rzeczami będziesz musiał przywyknąć. Bardziej mugolskiego miejsca niż mój dom nie zobaczysz – ostatnie zdanie powiedziała z nutka ironii w głosie, a po chwili dodała niemal szeptem – zobaczysz pokochasz ten świat

- Ja? Miałbym pokochać coś co jest … - chłopak się zawachał

- No dokończ? Co miało być tam, czyżby szlamem? Mogę ci powiedzieć jedno: będziesz wręcz w nim cały umazany, gwarantuję ci – dziewczyna powiedziała to niskim głosem, który mroził krew w żyłach

- Skończcie już, proszę was – odezwała się Narcyza – zachowujecie się jak dzieci, a nie dorośli ludzie. Macie po 22 lata i przydałoby się, żebyście się w końcu tak zachowywali, a teraz Hermiono, chciałabym już wsiąść do tej maszyny i wyruszyć do twojego domu.

- Oh, oczywiście – odpowiedziała troszkę speszona dziewczyna

Odblokowała samochód, a Harry otworzył drzwi pojazdu Narcyzie i sam usiadł z przodu. Draco natomiast nawet nie ruszył się z miejsca. Tylko stał i patrzył się na maszynę.

- Jeny Malfoy wsiadaj do auta, to przecież nie jest potwór jakiś, który może cie zjeść. To tylko pojazd, zobaczysz będziesz fajnie. Chyba, że tchórzysz fretko – ostatnie zdanie dodała z kpiącym uśmieszkiem.

To jedno zdanie sprawiło, że chłopak otrząsnął się i szybko wsiadł z tyłu obok matki. Gdy tylko Miona zajęła miejsce to ruszyli przed siebie.

            Narcyza była zaskoczona, że można tak przyjemnie podróżować, oczywiście widziała te pojazdy, ale bardziej myślała o nich jak o klatkach, gdzie jest niewygodnie, a teraz była nawet zadowolona. Było przyjemnie, ciepło, wygodnie. Widziała, że jej syn był chyba lekko przestraszony podróżą, ale niestety nie mogła się mu dziwić. Chłopak tak bardzo przez całe swoje życie był wpatrzony w Lucjusza, że nie dopuszczał do siebie myśli, że mugole robią ciekawe rzeczy i ładne. Ona w porównaniu do męża i syna czasami nawet robiła zakupy w mugolskim Londynie, chociaż od dawna tego nie robiła, to jednak pamięć o pięknych sukniach i butach pozostała. Teraz siedząc była ciekawa tylko jednego jak się dostaną do domu dziewczyny.

- Hermiono, mam jedno pytanie. Jak w tak krótkim czasie dostaniemy się do ciebie?

- No tak wy nie wiecie. To proste. W całej Europie są tak zwane tunele aportacyjne dzięki, którym można wyjechać w różnych miejscach, a nawet krajach. Dzięki nim podróż ze szkoły do Londynu zajmuję normalnie ok. trzech godzin, ale mi wystarczą dwie. Muszę zadzwonić do domu, więc wybaczcie mi ale będę rozmawiać na głośniku

- Na czym? – zapytał się Draco

- Malfoy, mugole są tak mądrzy, że stworzyli coś takiego jak telefon, w każdym miejscu na ziemi możesz się dzięki niemu porozumieć z innymi ludźmi. A na głośniku, czyli będziecie słyszeć rozmowę. Proste? Proste. Więc nie krzycz jak usłyszysz inny, nowy glos. A teraz wybaczcie. Harry jeśli możesz, wyjmij mi telefon z torebki, dobrze? I wykręć dom – gdy chłopak zrobił to o co poprosiła dziewczyna, to po kilku sekundach odezwał się w samochodzie głos

- Tak, słucham

- Lucas, to ja Hermiona.

- Witam panienko

- Mam do ciebie prośbę. To jest bardzo ważne. Oznajmiam ci, że od dziś zamieszkają u mnie 3 osoby, dlatego też musicie na szybkiego przygotować pokoje dla nich. Wydaje mi się, że liliowy, niebieski i zielony będą najlepsze, w moim skrzydle oczywiście. Będziemy po 20, więc kolacja na 21 dla nas, dobrze?

- Oczywiście panienko, już się zabieramy do pracy. Aha byłbym zapomniał. Był dziś u nas panienki przyjaciel, Paul. Prosił abym przekazał, że zostawił na planie zdjęciowym swój telefon i nie mógł przez to zadzwonić. Powiedział, że jutro przyjdą wszyscy na śniadanie i ma bardzo ważną informację.

- Śniadanie? Jutro? – Hermiona zbladła do tego stopnia, że aż musiała zjechać na pobocze i wysiąść z samochodu – Dobrze, a czy mówił coś jeszcze?

- Nie, wpadł jak burza i nie miał za dużo czasu. Powiedział tylko o śniadaniu. A i wspomniał o imprezie dla panienki rodziców, że wszyscy również będą.

- Nie no super, ja to mam szczęście. Jeśli tak ma być to jutro śniadanie dla 8 osób. Pewnie na godzinę 9, bo przeważnie o tej wszyscy są.

- Dobrze panienko, będziemy czekać.

            Dziewczyna skończyła rozmawiać z lokajem i musiała się oprzeć o maskę samochodu. Była zestresowana i to bardzo. Spotkanie jej przyjaciół z Malfoyem to było coś czego nigdy nie pragnęła zobaczyć a tym bardziej przeżyć. Nawet nie zauważyła kiedy Harry wyszedł z samochodu i objął ją ramieniem

- Hermi, kochanie co się dzieje?

- Nie słyszałeś? Moi przyjaciele będą jutro i ich poznają… Wiesz co to oznacza? Dowiedzą się kim jestem. I co ja wtedy zrobię? Będę musiała im usunąć pamięć. Nie dam rady chyba z tym wszystkim. Harry i co teraz? – dziewczyna co raz bardziej panikowała

- Kochanie, spójrz na mnie – Miona odwróciła się w stronę Harrego – a teraz mnie posłuchaj, jesteś wielką i mądrą czarownicą, ludzie lubią cię za to jaka jesteś. Pamiętaj, że ja ciebie nigdy nie opuszczę a twoi przyjaciele też na tyle ciebie kochają, że nie zrobią ci krzywdy. Jeśli chodzi o Malfoya, to nie martw się. Po pierwsze pewnie wpadnie w depresję, że musi żyć w twoim domu, a po drugie jak coś zamkniesz go w pokoju na różne te twoje nowe zaklęcia i będzie po kłopocie – dokończył uśmiechając się – a teraz zrób trzy głębokie wdechy i jedźmy do ciebie. Ale wydaje mi się, że jeśli i ja mam zamieszkać u ciebie, to musimy zajechać do mnie po ubrania

- Ubrania? – krzyknęła dziewczyna

- No ubrania, przecież muszę w czymś chodzić

- Harry nie chodzi o twoje ciuchy, ale o nich. Przecież nie mogą chodzić po moim domu w szatach. – mówiąc to dziewczyna podeszła do drzwi po stronie Narcyzy i otworzyła je

- Pani Malfoy, teraz mi się przypomniała ważna rzecz, troszkę głupio mi się o to pytać, ale czy macie jakieś rzeczy ze sobą, jakieś ubrania, które będą nadawały się wśród mugoli? – zapytała z pewnym wahaniem dziewczyna

- Jeśli myślisz Granger – wciął się Draco – że myśleliśmy o ubraniach albo pamiątkach to chyba sobie kpisz z nas, nie miałem nic lepszego do roboty tylko spakować ubrania, bo wiedziałem, że będę mieszkać Panną Mądralińską

- Synu, uspokój się – zwróciła się Narcyza do syna – Hermiono, niestety nie mamy nic ze sobą, żadnych ubrań, żadnych dodatków. Jak wychodziliśmy z domu byliśmy pewni, że do niego wrócimy

- No to mamy problem. Nie możecie w moim domu chodzić w szatach

- Hermi – odezwał się Harry – ja mogę na jutro pożyczyć ubrania dla Malfoya a dla pani, pani Narcyzo najwyżej weźmie się ubrania od mamy Miony. Najwyżej zaklęciem je dopasujemy, a jutro weźmiesz i zamówisz troszkę ubrań. Co o tym myślisz?

- To chyba dobry pomysł.

- Jeśli myślicie, że będę nosić ubrania po tobie Potter, to się mylisz. Za nic w świecie nie nałożę nic takiego taniego i tandetnego

- Naprawdę Malfoy? To zobaczymy jak będziesz po domu nagi chodzić.

- Marzysz Potter

- Nawet nie wiesz jak bardzo czekam na to, jak się ośmieszysz, no chyba, że cały swój pobyt spędzisz zamknięty w pokoju. To nas by bardzo ucieszyło prawda Miona?

- Jasne Harry – uśmiechnęła się zapytana dziewczyna – ale chyba musimy takie rozmowy zostawić na później, bo spóźnimy się na kolację, a jeszcze zajedziemy do ciebie po twoje ubrania. Ale musimy jakoś pokazać pracownikom, że macie zamieszkać, więc musicie mieć walizki – dziewczyna podniosła dwa kamyczki i zamieniła ja na dosyć ciężkie walizki, które z pomocą Pottera schowała do bagażnika. I ruszyli ku stolicy.